بعد مدتها که از تلوزیون فقط بخشی از اخبار سهم چشم و گوش من بود خانمم گفت یه سریالی میده که یه سری دانشجو با هم حوادثی دارن... قشنگه... ببینیم با هم...

سریال پدر منظورشون بود...

چند قسمت که دیدم یک شکاف بزرگ در داستان فیلم آزارم داد طوری که مضمون قشنگ و عاشقانه و عارفانه اش در نظرم رنگ باخت...

گویا این همون فیلم تنهایی لیلا بود که یک بار دیگه ساخته شد... دختری بی قید و بند عاشق پسری اهل مراقبه میشه بهش میرسه، پسر میمیره و ...

اما اون شکاف:

خانواده اون پسر مذهبی هیچ کم و کاستی نداشتن... هیچ اختلاف عقیده ای نداشتن، همه عالی بودن... همه عاقل هستن... همه به هم احترام میذارن در حد تیم ملی... همه چی میزون... بی کم و کاست...

خانواده دختر حتی یک نکته مثبت برای اشاره کردن نداره... روابط والدین و فرزند داغون و گسسته، خانوادگی مشغول زد و بند و فساد مالی... بی احترامی ها زیاد...

اگر کوری مادرزاد از شما بپرسه: میگن آسمون، آبی هست...

آبی یعنی چی؟ چجوریه؟

شما نهایت توانی که دارید برای تبیین، اینه که بگید: آبی یه رنگ سرد هست (تشبیه)

اما هر شی سردی که لمس میکنی آبی نیست... اصلا این سردی ، یه سردیِ لمسی نیست (تنزیه)

اگر کور مادرزاد بگه با این اوصاف من حتی نمی تونم از توضیحات شما یه تصور دقیق از رنگ آبی در ذهنم بسازم فقط میتونم یه فهم کلی داشته باشم که قدرت درک مصادیق و جزئیات از این فهم کلی استخراج نمیشه...

من برای اینکه بتونم این فهم کلی رو به درک عینی و مصداقی و جزئی برسونم باید چکار کنم؟

من تا درک جزئی و مصداقی پیدا نکنم آرام نمیگیرم... این فهم کلی عطش من رو مرتفع نمیکنه...

شما جوابی ندارید جز اینکه بگید همین روش درمانی که پیش گرفتی رو ادامه بده... تا چشمت بینا نشه اون درک جزئی رو پیدا نمیکنی

اگر کور مادرزاد بپرسه: خب اگر بخوام قبل از بینا شدن برخی مصادیق و جزئیات رنگی رو درک کنم باید چکار کنم؟

شما باید بگید: سعی کن همیشه به یه انسان بینا دسترسی داشته باشی... و از اون بپرسی تا مصادیق و جزئیات رو بهت بگه...

قدرت فهم (مفهوم) و تصور انسان از حقایق همواره بین تشبیه و تنزیه سرگردانه... البته حقیقت دارای مراتب هست انسان به هر رتبه ای از درکش که برسه نسبت به بالاتر از درک خودش بین تشبیه و تنزیه سرگردانه...

فهم ما بین تشبیه و تنزیه، در سعی* بین صفا و مروه هست... اما آب نه در صفا یافت میشه و نه در کوه مروه... آب وقتی میجوشه که من مضطر بشم... و مضطر شدن من یک فرایند ذهنی و مفهومی نیست ( که از اول بگم اگر آبی نیست چرا به سمتش بدوم؟) بلکه فرایند مفهومی و نظری انسان رو به سعی بین صفا و مروه میرسونه و سعی انسان ، انسان رو به اضطرار میرسونه و اضطرار انسان رو به آب.... (این پاراگراف رو با دقت بخونید لطفا)

"لیس الانسان الا ما سعی"

سعی کن... سعی فقط در عالم طبیعت موضوعیت داره... فرصت سعی کردن رو از خودت نگیر... با فهمت با تمام فهمت خودت رو در وادی سعی بنداز...

به پدر و مادرت خوبی کن (سعی)

به همسرت و فرزندت و تمام همنوعانت خوبی کن (سعی)

به جمادات و نباتات خوبی کن (سعی)

تا ببینی (شهود کنی) تمام اعمال خوبت هم صفا و مروه ای بیش نیست...

تا بیابی نزد خدا نباید با دست پر بری... باید با دست پاک بری....

دست پر ، طلبکاری میاره... من طلبی نداریم از خدا...

دست پاک، تواضع و بندگی میاره...

قرار هست اعمال نیک داشته باشی تا به مرتبه پاکی و تهی دستی برسی...

امان از روزی که اعمال نیک به جای تهی دستی، دست پر برای انسان بیاره...

عزیزم اگر میبینی محفوظات و مفهومات خوب داری اما هنوز جانت عقیمه... هنوز عطش داری و بیقراری... خودت رو بنداز در وادی سعی...

خسته کن خودت رو در وادی سعی...

خستگی جسمت موضوعیت داره عزیزم... 

خسته کن خودت رو ... خسته شو...

این دل باید بشکنه.... تا نشکنه تشنه میمونی...

توی این وادی خودت رو خسته کن... جسمت رو خسته کن... حق جسمت هست تا در این وادی خسته بشه... عرق بریز... طوری که تا سرت رسید به بالشت بری... باید خوبی کنی و دلت رو بشکنن... درک نشدنها داری... درشتی دیدن ها داری... باید بشکننت... نترس از شکستن...

دلا باید تنت را خسته داری

دلا باید دهان را بسته داری

که سالک را دهان بسته باید

تن خسته دل بشکسته باید

(گفتگوی من اصیلم با من سرگردانم)

* مراد از سعی همون عمل صالح هست

حب و بغض های انسان معرف تشخص و ماهیت هر انسان هستن...

محرک انسان هستن... 

انسان یه تفکر و جهان بینی داره و یه حب و بغض...

انسانی در عالم خلقت نیست که بگه من بی طرفم و حب و بغضی ندارم... غالبا منطق انسانها متاثر از حب و بغض هاشون هست... یا میشه گفت در خدمت حب و بغض هاشون هست...

پس بدون در نظر گرفتن حب و بغض، سخن از آزاد اندیشی یک سوء تفاهم هست...

آزاد اندیش کسی هست که حبِ حقیقت و بغضِ تحجر و تک بعدی نگری داشته باشه... و البته که حب اشخاص در جهان بینی شون هویدا میشه...

تنها محبِ حقیقت آزاد اندیش میشه و باطن محب حقیقت باید سفید باشه... سفید یک رنگ در کنار بقیه رنگها نیست... سفید بی رنگی هست... سفید نه تنها بی رنگی هست بلکه مجموع تمام رنگ هاست... وقتی به ماهیت سفید فکر میکنم یاد این آیه قرآن می افتم :"و علم آدم الاسماء کلها"

میبینید؟!!!

سفید بودن به این سادگی ها هم نیست... برگردیم به حب و بغض های درونمون... 

در رفتن امام  حسین (ع) از مکه به کربلا ،امام چند جا اشاراتی به حب های خودشون کردن...

یه جا فرمودن من معروف را دوست دارم و منکر را دوست ندارم...

در شب عاشورا هم فرمودن: برید از دشمن مهلت بگیرید تا فردا... من نماز رو ردوست دارم...

پدرم با ازدواجش و انتخابش مخالف بود... مخالفت هاش اما راه به جایی نبرد...

ازدواج کرد...

اوایل در مهر و محبت به هم، زبانزد فامیل بودن...

بعد از گذشت حدود 13 ، 14 سال از ازدواجشون  الان در آستانه طلاق هستن... دو سه سال پیش اومد با من صحبت کنه که من با پدر صحبت کنم تا بخشی از اموالش رو بده تا از همسرش توافقی جدا بشه و  به جای مهریه خانه اش رو بده به همسرش...

وقتی بیشتر صحبت کردم فهمیدم کسی دیگه رو زیر سر داره... گویا صیغه هم کرده مخفیانه...

هر کاری کردیم برای حل مشکل، نشد... تا اینکه روزی خبردار شدیم برادرم وقتی در خانه اش تنها بود چند نفر درب رو شکستن و وارد شدن و با چاقو به جانش افتادن... خدا رحم کرد و زنده موند برادرم... شواهد میگه برادر های خانمش کسانی رو اجیر کردن تا این ماموریت رو انجام بدن... مراحل قضایی و پیگیری های قانونیش تقریبا به آخر مسیر رسیده... تقریبا میدونیم کار خانمش و برادراش بوده...

حاصل ازدواجشون دختری بوده... الان 12 یا 13 سالشه... شدیدا میل به خود انکشافی و فرهنگ های غربی داره... 

برادرم و همسرش و این دختر پای شبکه های ماهواره بزرگ شدن... این دختر توی تمام این سالها کمترین ارتباط رو با خانواده ما داشت... به خاطر درگیری های زن و شوهری و کینه ای که از خانواده هم به دل گرفته بودن...

امروز برادرم به فکر ازدواج دائم با زنی هست که نمیدونیم کیه (گویا داره از چاله توی چاه می افته)

همسرش هم اصلا وضعیت پوشش و رفتار اجتماعی درستی نداره... و معلوم نیست بعد از طلاق چکار میکنه... گویا ایشون هم روابط درستی نداشته متاسفانه... 

دلم برای این دختر 13 ساله میسوزه... با این حد از افسار گسیختگی و غرور و تکبر و خودباختگی در شرایطی قرار میگیره که هم مادر و هم پدرش میلی به داشتنش ندارن...

و پدرم که این روزها با بیماری اش درگیره از دیدن این شرایط رنج میبره... دیروز میگفت نمیدونم چکار کردم که این پسر اینجوری شده...

گفتم: "هیچ وقت نفهمید خدایی هست و باید به سمتش رفت..." من نمیفهمم چرا هیچ وقت نفهمید... گویا طلبش برای فهم و درک تا نوک بینی اش بوده... و من این را نمی فهمم... و دوست داشتم به پدرم بگم...

سعد بن عباده بزرگ انصار بود...

میدونید انصار کلا موضع درست تری نسبت به اهل بیت داشتن تا مهاجرین... مهاجرین چون اغلب مجبور شدن با طوایف خودشون بجنگن و مخصوصا حضرت علی خیلی در جنگها مقتدرانه برخورد میکرد... اغلب یا نسبت به مولا حسادت داشتن یا کینه...

اما انصار درسته که جنگاوری مهاجرین رو نداشتن اما کینه و حسادتی هم نسبت به اهل بیت نداشتن... (شاید به همین علت بود که حضرت فاطمه سلام الله برای استعانت در دفاع از حق امام علی (ع) به سمت انصار رفتن نه مهاجرین)

بعد از رفتن رسول الله (ص) از عالم طبیعت، سعد بن عباده که رئیس انصار بود در سقیفه حضور داشت...

از امام علی (ع) سخنی به میان نیاورد... البته بیعت هم نکرد منتها حرفش این بود که من باید خلیفه میشدم نه اون اولی...

چند سال پیش از استادی متخصص در علوم هیئت و نجوم شنیدم به غیر از این زمینی که ما روش زندگی میکنیم کره زمین دیگری پیدا کردن که حدود هفده هزار سال نوری با ما فاصله داره...

از فحوای کلامشون اینطور برداشت کردم که گویا انسان هم زندگی میکنه در اون کره... ( نمیدونم شاید هم مستقیما گفتن انسان هم زندگی میکنه... الان شک کردم)