میتوانم به جایی برسم که بکر و پاکیزه هست تا جایی که پای هیچ مَلِک مقربی به اونجا باز نشده

و میتوانم خدای ناکرده اونقدر غافل باشم که حیوانات هم از دیدن صورت جانم هراس داشته باشند...

من در بین این سقوط و صعود قرار دارم... قضیه را جدی گرفتم...

خیلی جدی...

چون از غفلت هایم رنج میبرم و در جستجوی حضورم...

باید بال کبوتر نفسم را قیچی کنم تا هر جایی نشود...

معتقدم از هر جایی بودن نمی شه به جای امنی رسید...

باید از یک جایی بودن به یک بی جایی امن رسید...