شاید این آخرین مطلب سال 97 این وبلاگ باشه...

دارم هر روز آمار موثرترین وبلاگ ها رو جمع میکنم هر چند بنا بود اگر به 50 نفر شرکت کننده رسید آمار بدیم اما همین هم خوب بود بنظرم... افراد مختلف با روحیات مختلف شرکت کردن که این خیلی مهم بود... ان شا الله سعی میکنم در نیمه اول فروردین آمار رو منتشر کنم... و حرفهای مربوط به پویش رو میذارم در همون مطلب بیان میکنم...

اما به عنوان آخرین مطلب سال خودم میخوام از کسانی منو به عنوان یکی از موثرها معرفی کردن تشکر کنم... چون نشد برم توی وبلاگ تک تکشون و تشکر کنم... نمیشه انکار کرد که نظر لطف بزرگواران موجب انرژی گرفتن اینجانب شده...

اما برگردم و در مورد وبلاگ نویسی چند خطی بنویسم

این محیط از محیط هایی هست که ماهیتا در مقایسه با بقیه فضاهای مجازی میزان تاثیر گذاری بالایی داره به شخصه انسانی هستم که یافتم تنهایی انسانها امری قطعی هست... و از روزی که این حرف رو درک کردم تصمیم به ازدواج گرفتم... من ازذواج نکرده بودم که همسرم تمام تنهایی هام رو پر کنه و حتی ازدواج نکرده بودم که کسی تماما من رو درک کنه... مخصوصا در مسائلی که برام شدیدا مهم بود انتظار درک شدن نداشتم... و وقتی سطح انتظاراتم از همسر اومد پایین، به راحتی تصمیم به ازدواج گرفتم... و چون سطح توقعم واقعی و معقول شده بود همسرم رو با حریت بیشتری دوست داشتم... چون صرفا به خاطر منافعی که به من میرسوند بهش علاقه نداشتم... بلکه وجودش به عنوان کسی که داره سیر الیه راجعون رو طی میکنه برام اهمیت داشت و داره...

من حتی ذوستانی دارم که خیلی بیشتر از خودم منو میفهمن... اما سطح توقعاتم از اونها هم شدیدا پایینه... اگر گاهی میرم میبینمشون نه از این بابت که حرف بزنم و تخلیه بشم یا فهمیده بشم... بلکه تمام حظی که از دیدارشون میبرم توی همون چشم در چشم شدن اول دیدار و دست دادن ایتدای کار خلاصه و تامین میشه... دیگه اگر هیچ حرفی هم نباشه من اعتراضی ندارم...

من همچین آدمی هستم که نمی گم تا درک بشم... نمی نویسم تا مورد توجه قرار بگیرم... البته انرژی ای که از نوشتن میگیرم قابل انکار نیست... و شاید همین هم یکی از عوامل موندن من در این چند سال در این فضا باشه... اما اغلب چیزهایی مینویسم که فکر میکنم باید نوشته بشه... میخوام بگم با وجود این که حدود ده سالی هست که یه تنهایی معقولی رو پذیرفتم و برای رفع این تنهایی هیچ نگاهی به خلایق ندارم اما این محیط مجازی از محیط هایی بوده که در رشد من موثر بوده...

و میبینم که خیلی از نویسنده های دیگه هم در این فضا رشد کردن...

اما با همه اینها این رو بدونیم حضور همگی ما در اینجا موقتیه... اما آثار این حضورموقت ما در اینجا ممکنه ماندگاری خیلی بیشتری در مخاطبهای ما داشته باشه و ما نسبت به این آثار مسئولیم و در قیامت باید پاسخ بدیم...

سال خوب و پر برکتی رو برای تمام هموطنان و بزرگواران این فضا آرزو میکنم...