اتفاقا اخیرا داشتم به همین فکر می‌کردم. به عجله‌ای که خدا نداره و ما داریم، به جدیت قوانین که ما شوخی می‌گیریمشون، به حجیت عقل که حواسمون بهش نیست و...

از معدود کسایی هستی که مثل من این سوالا رو پرسیدی😍

و باید بگم قران حضرت علی رو غاصبین مانع نشدن!

یعنی میگن قرانی که امام علی نوشته دست حضرت مهدی هست

خب بنظرم ازین باب کتابتی نداشتن که کتاب خدا حجت قطعی و راهگشای مطلق بوده و اگر قرار بوده کتابی در کنار کتاب الله بیاد خب داستان درست میشده تفرقه ای که الان هست خیلی بیشتر میشده

سلام
غاصبین مانع چی شدند؟

جالبه، شما خودتون از طرفی مرجعیت صادق شیرازی رو زیر سوال بردین در حالی که او در قلب فقهی و تبلیغی جهان تشیع دم و دستگاه و دفتر دستک و طرفدار داره، ولی در ادامه ش میفرمائید راویان حدیث قابل اعتمادند؟؟!!

خب جمع این دو تا کمی برای من امکان پذیر نیست.

و اما مباحث مبنایی و علمی که رسالت خودتون نمیدونین، خب پس بهتره راجع بهش صحبتی نشه از اون باب ولی به نظرم پاسخ به این طرح مساله رو بیشتر باید مبنایی دید و الا فکر نکنم پاسخی در خور بشه توش پیدا کرد، و نهایتا بتونیم چهارتا توجیه روایی ازش در بیاریم اونم روایتی که روات مطلوب و مورد قبول ما ازش حرف میزنن و نه مثل صادق خان شیرازی ای!

تشکیکی که وجود داره، تشکیک مبنایی هست، درسته، رفع این شک هم قطعا وظیفه شما نیست، درست ولی حرفهایی وجود داره که باید خیلی روش دقیق بود و در مقابل مثلا همون اهل سنت پاسخی داشت که ... لااقل من براش پاسخ متقنی نداشتم(هر چند یقین دارم که پاسخی وجود نداره) پس نمیشه بهش یقین داشت.

فکر کنم به‌ اندازهٔ کافی شبیه خدا نیستیم.یعنی اصولا به اندازهٔ کافی نزدیکش نیستیم که شبیهش باشیم و شبیهش فکر کنیم و‌ شبیهش عمل کنیم و...

 من کی گفتم نسبت به ائمه بی اعتماد باشیم یا حتی نسبت به راویان حدیث؟؟

شما خودت یه ککی به تنبون ما انداختی گفتی چیجوری باید اعتماد کرد و چرا کتابتی نشده توسط ائمه، منم گفتم دلیلش این میتونه باشه که فقط کتاب خداست که باید مرجع باشه نه چیز دیگه ای، همین.

اضافه میکنم، اصل امامت اصلا مساله ای نیست، که تأئید بشه یا نه، موضوع تعریف این اصله، تعریفیه که پشتش اعتقادی و ادعایی نهفته است، اون مساله وموضوع منه و الا اصل امامت چیز قابل انکاری نیست، اصلا نمیشه تشکیک کرد انقدر که روشنه.

اتفاقا و خیلی هم مؤکدا عرض میکنم که از باب توحید اگر بخواهیم مفاهیم رو تعریف کنیم به مفهوم امامت و چیزی که الان ازش تعریف و تبیین و تأکید میشه، میشه شک کرد و الا اگه قرار باشه توحیدی نگاه نکنیم که هر چی میگن قبوله!(بازم دارم میگما تعریف ولایت و امامت و موضوعات اینچنینی)


من با نشونه گیریت کاری ندارم، برداشت خودم رو از نوشته و مطلبت گفتم، اگه دوسم نداشته باشی دیگه برداشت هام رو برات نمینویسم.

چاکریم :)

شما عجالتا مطلب قبلیت و که عدم انتشار زدی رو منتشر کن، بحث رمز دار جدید پیش کش!

موضوع مهمی بود به نظرم.

چقدر این سوال شبیه دغدغه ذهنی منه!!! حتما باید برگردم و نظرات ذیل این پست رو بخونم!

شایدم کتاب نوشتن و حکومت وقت اون رو از بین برده
یا شایدم بخاطر خفقان از انتشار عقایدشون هراس داشتن.

دیگه اینکه صحیفه سجادیه رو کتاب نمیدونین شما؟



شوخی هم میشه جواب داد؟ سوال اول شما مثل این میمونه که بگیم نویسنده ها چرا با خودکار کتاباشون رو نمی نویسن و چرا تایپ میکنن با رایانه؟ خب امام هم میگفته شاگران می نوشتند: مثلا مفضل که توحید مفضل را نوشت.

خیلی هم قشنگ بود:)
تو برو همون مهدی خلجی رو جدی بگیر :|

ان‌شالله که توفیق بشه و‌ بنویسید.

به نظرم من هم برو مهدی خلجی رو گوش بده :)

انمۀ اطهار علیهم السلام قرآن ناطق هستند، به تعبیری خود، کتاب منشور هستند. نیازی به تألیف کتاب نداشتند. 

عرض بنده هم این است که اگر امت، در مسیر هدایتش نیاز به تألیف و مکتوب امام داشت، امامان معصوم علیهم السلام حتماً این نیاز را برآورده می فرمودند... پس وقتی ائمه اطهار، علم و سخن و یا مطلبی را مکتوب نکردند؛ نشان از عدم نیاز آن است. بنابراین، عدم نیاز به مکتوب، آن هم با تشخیص خود امام، دیگر نیازی به استدلال و چرایی ندارد..

آراستگی قسمت دوم پاسخ شما را خیلی دوست دارم قبول کنم و راویان را بعنوان امتداد یا توسعه یابی ولایت بپذیرم. اما احساس می کنم یک جای کار دارد لنگ می زند و من هرچه فکر می کنم می بینم که تعمیم دادن این مسئله به راویان حدیث، رابطۀ منطقی و ضروری بین علم و هدایت و تقوی را به هم می زند. در نتیجه، این مسئله بیش از آن که بتواند موجب پاکیزه سازی و هدایت انسان ها و اصلاح امور مسلمین شود، موجب اختلاف و هرج و مرج و شیطنت در جوامع انسانی خواهد شد. کما این که الآن شاهد شیطنت بعضی از همین مدعیان هستیم.

و عنایت دارید که بحث راویان حدیث، تحدید شده و منوط به شرایطی است که هر راوی و عالمی را در بر نمی گیرد و اصولاً هر عالم و محدثی در این تعریف نمی گنجد... در واقع ما خیلی از حجت الاسلام ها و آیت الله ها را مصداق عالم می دانیم، اما آنها را بعنوان راوی حدیث نمی توانیم بپذیریم...

درود بر شما و طیب الله...

بله، متوجه هستم که چرای شما، جنبۀ اعتراضی ندارد. اما، در مورد نیاز امت به مکتوب شدن علم امام، تصریح داشتید...

من عرض نکردم که رابطۀ بین تقوا و هدایت را بهم می زند، عرض بنده این است که رابطۀ بین علم و (هدایت و تقوا) را بهم می زند. یعنی هر عالمی بدون رعایت تقوای فردی و سیاسی، می تواند مدعی هدایت جامعه شود!

فرمایش شما راجع به حجت بودن رواة به معنی خاص در کل مورد قبول است و بنده هیچ خدشه ای بر آن وارد نمی بینم. فقط نظرم این است که ارتباط دادن این موضوع با مکتوب نشدن علم امامان،نه تنها به مبرهن بودن و حکمی بودن موضوع کمک نمی کند، بلکه می تواند بر حواشی مسئله بیافزاید و بحث را از آن چه هست غامض تر کند.

ببخشید که در کار علما فضولی کردم. بنده نوعاً در این گونه مباحث وبلاگی ورود نمی کنم و ترجیح می دهم بیشتر خوانندۀ نظرات دوستان باشم. ولی نمی دانم چی شد که این بار حس فضولی ام گل کرد و شدم خ. م. م. و شدم مصدع اوقات شریف شما. :))