چقدر دوست دارم آدمی مشرب باشم اما...
ندای مشفقانه ی " لا تقربا هذه شجره" ات را میشنوم اما...
ماندن در بهشتم را بر هبوط ترجیح میدهم و عوام تاییدم میکنند به خاطر این انتخاب بجا...اما شوق درون رسوایم خواهد کرد...
شاید شجاعت به جان خریدن مشقات هبوط را هنوز پیدا نکردم...
من شوق هبوط حضرت آدم (ع) را در دل دارم... کیست که شوق آن شجره طیبه در دلش باشد و این شوق به بازار دنیایش نکشد؟!!!
بله عزیزم
پاسخم به مرتضی رو بخونید... یه جورایی اون پاسخ رو به همه مخاطبا دادم...
بله... اون تقریری از هبوز که ناظر به ترک اولی یا غفلت یا عصیان یا هرچی (آب که از سر گذشت چه یک نی چه صد نی) حضرت آدمِ صاحب عصمت هست رو در این مزتبه از تفسیر قبول دارم چه اینکه مفسرین شیعه هم اشاره فرمودن... منتها پاسخم به مرتضی رو بخونید
پاسخم به مرتضی رو بخون...
آخه همه یقه ام رو جمع کردن...
با عنوان، یادِ کتابی افتادم از «پل تیلیش» به نامِ «شجاعتِ بودن».
من به گمانم، جان کلامِ این یادداشت را فهمیدم. خیلی زیبا و سهمگین...
نخوندمش متاسفانه
