فرزندانی که پیش از اظهار نیاز به پدر و مادر، والدین نیازشان را فراهم می‌کنند. 

چنین افرادی، چون غرق در نعمت بوده‌اند لطف پدر و مادر را طبیعی می‌بیند و وظیفه! که اگر غیر  از این بود اشتباه بود!

در صورتی که این نگاه اشتباه است، هم رفتار آن والدین موجب قدرنشناسی و راحت طلبی شده، هم رفتار آن فرزندان در وظیفه دانستن این الطاف اشتباه است!

پدر و مادر با قرار دادن فرزند در وفور نعمت، به او ظلم کردند. 

اگر خدا هم بی‌درخواست و راحت، همه نعمات و خواسته‌هایمان را در اختیارمان بگذارد، اولا حرکت و تلاشی نخواهیم داشت و متوقف می‌شویم! 

ثانیا خدا را نخواهیم دید و خود را بی‌نیاز از او می‌بینیم!

احتیاجات و نیازهای ما به خدا برای این است که او را مؤثر حقیقی در زندگیمان ببینیم.  به همین دلیل نعمت زیاد زندگی بعضی افراد، موجب غفلت بیشتر آن‌ها می‌شود، چون به نعمت مشغول می‌شوند و از خدا غافل...(این قاعده در مورد همه افراد برخوردار از نعمت صادق نیست)