اگر کوری مادرزاد از شما بپرسه: میگن آسمون، آبی هست...

آبی یعنی چی؟ چجوریه؟

شما نهایت توانی که دارید برای تبیین، اینه که بگید: آبی یه رنگ سرد هست (تشبیه)

اما هر شی سردی که لمس میکنی آبی نیست... اصلا این سردی ، یه سردیِ لمسی نیست (تنزیه)

اگر کور مادرزاد بگه با این اوصاف من حتی نمی تونم از توضیحات شما یه تصور دقیق از رنگ آبی در ذهنم بسازم فقط میتونم یه فهم کلی داشته باشم که قدرت درک مصادیق و جزئیات از این فهم کلی استخراج نمیشه...

من برای اینکه بتونم این فهم کلی رو به درک عینی و مصداقی و جزئی برسونم باید چکار کنم؟

من تا درک جزئی و مصداقی پیدا نکنم آرام نمیگیرم... این فهم کلی عطش من رو مرتفع نمیکنه...

شما جوابی ندارید جز اینکه بگید همین روش درمانی که پیش گرفتی رو ادامه بده... تا چشمت بینا نشه اون درک جزئی رو پیدا نمیکنی

اگر کور مادرزاد بپرسه: خب اگر بخوام قبل از بینا شدن برخی مصادیق و جزئیات رنگی رو درک کنم باید چکار کنم؟

شما باید بگید: سعی کن همیشه به یه انسان بینا دسترسی داشته باشی... و از اون بپرسی تا مصادیق و جزئیات رو بهت بگه...

قدرت فهم (مفهوم) و تصور انسان از حقایق همواره بین تشبیه و تنزیه سرگردانه... البته حقیقت دارای مراتب هست انسان به هر رتبه ای از درکش که برسه نسبت به بالاتر از درک خودش بین تشبیه و تنزیه سرگردانه...

فهم ما بین تشبیه و تنزیه، در سعی* بین صفا و مروه هست... اما آب نه در صفا یافت میشه و نه در کوه مروه... آب وقتی میجوشه که من مضطر بشم... و مضطر شدن من یک فرایند ذهنی و مفهومی نیست ( که از اول بگم اگر آبی نیست چرا به سمتش بدوم؟) بلکه فرایند مفهومی و نظری انسان رو به سعی بین صفا و مروه میرسونه و سعی انسان ، انسان رو به اضطرار میرسونه و اضطرار انسان رو به آب.... (این پاراگراف رو با دقت بخونید لطفا)

"لیس الانسان الا ما سعی"

سعی کن... سعی فقط در عالم طبیعت موضوعیت داره... فرصت سعی کردن رو از خودت نگیر... با فهمت با تمام فهمت خودت رو در وادی سعی بنداز...

به پدر و مادرت خوبی کن (سعی)

به همسرت و فرزندت و تمام همنوعانت خوبی کن (سعی)

به جمادات و نباتات خوبی کن (سعی)

تا ببینی (شهود کنی) تمام اعمال خوبت هم صفا و مروه ای بیش نیست...

تا بیابی نزد خدا نباید با دست پر بری... باید با دست پاک بری....

دست پر ، طلبکاری میاره... من طلبی نداریم از خدا...

دست پاک، تواضع و بندگی میاره...

قرار هست اعمال نیک داشته باشی تا به مرتبه پاکی و تهی دستی برسی...

امان از روزی که اعمال نیک به جای تهی دستی، دست پر برای انسان بیاره...

عزیزم اگر میبینی محفوظات و مفهومات خوب داری اما هنوز جانت عقیمه... هنوز عطش داری و بیقراری... خودت رو بنداز در وادی سعی...

خسته کن خودت رو در وادی سعی...

خستگی جسمت موضوعیت داره عزیزم... 

خسته کن خودت رو ... خسته شو...

این دل باید بشکنه.... تا نشکنه تشنه میمونی...

توی این وادی خودت رو خسته کن... جسمت رو خسته کن... حق جسمت هست تا در این وادی خسته بشه... عرق بریز... طوری که تا سرت رسید به بالشت بری... باید خوبی کنی و دلت رو بشکنن... درک نشدنها داری... درشتی دیدن ها داری... باید بشکننت... نترس از شکستن...

دلا باید تنت را خسته داری

دلا باید دهان را بسته داری

که سالک را دهان بسته باید

تن خسته دل بشکسته باید

(گفتگوی من اصیلم با من سرگردانم)

* مراد از سعی همون عمل صالح هست