حب و بغض های انسان معرف تشخص و ماهیت هر انسان هستن...

محرک انسان هستن... 

انسان یه تفکر و جهان بینی داره و یه حب و بغض...

انسانی در عالم خلقت نیست که بگه من بی طرفم و حب و بغضی ندارم... غالبا منطق انسانها متاثر از حب و بغض هاشون هست... یا میشه گفت در خدمت حب و بغض هاشون هست...

پس بدون در نظر گرفتن حب و بغض، سخن از آزاد اندیشی یک سوء تفاهم هست...

آزاد اندیش کسی هست که حبِ حقیقت و بغضِ تحجر و تک بعدی نگری داشته باشه... و البته که حب اشخاص در جهان بینی شون هویدا میشه...

تنها محبِ حقیقت آزاد اندیش میشه و باطن محب حقیقت باید سفید باشه... سفید یک رنگ در کنار بقیه رنگها نیست... سفید بی رنگی هست... سفید نه تنها بی رنگی هست بلکه مجموع تمام رنگ هاست... وقتی به ماهیت سفید فکر میکنم یاد این آیه قرآن می افتم :"و علم آدم الاسماء کلها"

میبینید؟!!!

سفید بودن به این سادگی ها هم نیست... برگردیم به حب و بغض های درونمون... 

در رفتن امام  حسین (ع) از مکه به کربلا ،امام چند جا اشاراتی به حب های خودشون کردن...

یه جا فرمودن من معروف را دوست دارم و منکر را دوست ندارم...

در شب عاشورا هم فرمودن: برید از دشمن مهلت بگیرید تا فردا... من نماز رو ردوست دارم...