یه زمانی یه متنی از ملاصدرا در یه کتابی میخوندم که اون کتاب تعلیقه ای بر اسفار بود به گمانم (البته من هنوز اسفار نخوندم... فقط یه نگاه اجمالی به اون کتاب انداختم)

ملاصدرا از یکی از دوستانش میگه که در زمان جوانی هاش درک بسیار خوبی از مسائل معرفتی و حکمی داشت... اما بعد از گذر ایام و بالاتر رفتن سن دیگه از اون درک لطیف خبری نبود...

و ملاصدرا اینطور نتیجه میگیره که زن و بچه و اشتغالات دنیا که به سراغ اون شخص میاد موجب ایجاد تعلقاتی در اون شخص میشه که اون لطافت در درک رو از دست میده...

(نه اینکه زن و بچه و اشتغالات موجب از بین رفتن درک بشن هاااا.... دقت کنید... تعلقات عامل زوال لطافته...)

---

---

واقعیت اینه که گاهی در مراودات روزانه ام با افرادی برخورد میکنم که اطلاعات خوبی دارن... هوش خوبی هم دارن اما انصافا درکشون پایینه... اگر هم چیزی رو میخوای بهشون بگی واقعا باید قطره چکانی بگی... این افراد گاهی بیان خیلی خوبی هم دارن... خیلی هم خوب حرف میزنن اما خب... درکشون میلنگه...

---

---

واقعا معیار این خوش درکی ها چیه؟

---

---

 انسانهای لطیف تر فقط زودتر از بقیه متوجه تنهایی شون میشن... و درک میکنن مطلقا تنهاتر از بقیه نیستن... برای همین این تنهایی رو بد نمیدونن که بخوان یه حالت افسردگی و سرخوردگی بگیرن...

---

---

ولی نفهمیدن ها و درک نکردنهای ما انسانها خیلی نشانه هست...