سلام

سعی کردم دیالوگ رو طوری بنویسم که غیر قابل درک بودن من از نگاه علی ملموس باشه...

منظورم ادبیاتتون نبود. معلوم بود رفاقتیه.

البته باید توجه کرد که هر درک‌نشدنی هم الزاما چیز خوبی نیست. باید مراقب بود.

چرا من حس کردم با دوستتون دعوا دارین؟!

دیدین بعضیا یه جوری کامنت میذارن که معلومه اصلا اصل مطلب رو نگرفتن و به حواشی می پردازن؟

خوندم

@لوسی می

نه
دیدم از این علیا

:))))

 اینه🙄

والله منی که یه سال هر هفته سه روز می رفتم استخر. سال بعدش اصلا نرفتم. سالِ بعدش هم فقط یه بار!!! سال بعدش هم فکر کنم فقط یه بار!

@پیچک و @ن.ا

نه!!! اتفاقا دور شدن از بعضی از تفریحاتم، منو آزار نمی‌ده. اصلا این قضیه مهم نیست.

چقدر قشنگ بود جوابتون

یه بار به مامانم گفتم: من نمی دونم چرا احساس آزمایش شدن نمی‌کنم

سلام

پس با این حساب، آزمایش ها خارج از توانِ ما نیستند. یعنی خیلی هم سخت نیستند!

سلام

سلام
قبلا نمیتونستم بفهمم بعضی ها وقتی بهشون میگی فلانی هم این مشکل تو رو داره چطوری آروم میشن؟ یعنی چه ربطی داره مشکل داشتن دیگران به من که بتونه رنجم رو کم کنه...
ولی می فهمم الان.
خیلی درک کردم چی میگید.
و به خودم اینطور دلگرمی داده بودم،شهدایی که ما الان دوست شون داریم و تحسین شون می کنیم، مثلا شهید چمران، شهید باقری، شهید خرازی اینها هم تو زمان حیات شون خیلی مورد نقد بودن، خیلی اذیت ها شدن، الانه که ما نگاه مون رشد کرده داریم ازشون تمجید می‌کنیم. تازه خیلی ها هنوز غریبن...
*
گاهی خیلی سخت میشه اطرافیان رو راضی نگه داری. نه اینکه دنبال جلب رضایت همه باشی ها ولی به هر حال دیگران انتظاراتی از آدم دارن که به حق هم هست و اگر نباشه بعضا از سر لطف شونه
باید بتونی یه جوری مدیریت کنی که نه از خودت بمونی نه دیگران رو برنجونی.
*
یه فراز از دعای مشلول هست که میگه: یا مونس کل غریب....

غریب که میشی خدا مونست میشه
به همون اندازه که غریب میشی، انس با خدا می گیری...
خیلی جالبه ها.
و این انس در غربت خیلی عمیقه، آدم انصافا تکیه میکنه.
وقتی یکی در اوج تنهایی به داد آدم برسه آدم با همه قلبش بهش اعتماد می کنه.
*
شیطان خیلی تلاش می‌کنه این تنهایی شکل نگیره.

من با نوشتن بزرگ میشم... و فکر کردن...و بسط دادن یک موضوعِ بیان شده با توجه به آنچه میدانم و فهمیده ام.
نظر گذاشتن روی این مطالب یعنی درونی کردن اون موضوع برای خودم.
حتی نوشته های وبلاگ هم همینه بعضا
مخاطب اصلی روح خودمه که داره با هر مطلبی، دچار تغییر و تحول میشه.

و چه دلچسبه این جنس گفتگوها.

سلام