حبیب من اى حسین! گویا به همین زودیها مى‏بینم که آغشته به خون خویش، در سرزمین کربلا، با لب تشنه، به دست گروهى از امّت من کشته مى‏شوى ... حبیب من اى حسین! پدر، مادر و برادرت نزد من آمدند و مشتاق دیدار تواند. درجاتى در بهشت براى توست که جز با شهادت بدان نائل نخواهى شد.

این چند خط بخشی از فرمایشاتی هست که پیامبر به امام حسین فرمودن

 وقتی امام حسین برای تعیین تکلیف برای مواجهه با نامه یزید به والی مدینه مبنی بر بیعت گرفتن از امام حسین یا کشتن امام بر سر مزار پیامبر آمدن تا خود پیامبر به ایشان بفرمایند تکلیف چیست...

جالب اینجاست که در این وقت هنوز نامه کوفیان به دست امام حسین نرسیده بود...

و جالب تر اینجاست که وقتی امثال ابن عباس و جابر بن عبدالله و محمد حنفیه و... نزد امام می آمدند تا مانع امام از رفتن به کوفه شوند و امام میفرمود مردم کوفه به من نامه دادن و از من دعوت کردن و من باید برم... اونها این استدلال امام رو باطل میکردن و میگفتن مردم کوفه در عهد شکنی سابقه دارن و اونها هم به پدرت خیانت کردن و هم به برادرت... آیا آزموده رو می آزمایی؟... و راست هم میگفتن... امام در این وقت آخرین پاسخشون این بود: من از سوی پیامبر مامورم به این سفر...

پس در سفر امام به کوفه و منتهی شدن به کربلا اسراری نهفته هست... نامه کوفیان و طغیان یزید و همه اینها درسته اما چه خبرهاست خدایا که ندارم خبری... کو مرا خضر رهی تا که نمایم سفری

وقتی داشتم به نکات  فرمایش پیامبر به امام حسین که در ابتدا نوشتم گوش میکردم رسیدم به این نکته که مقتول شدن در راه خدا فی نفسه، مطلوب بذات هست...

جدای از اون موتوا قبل ان تموتوا، خود این کشته شدن یا مسموم شدن جسم فیزیکی در راه خدا مطلوب بذات هست... طوری که امام حسین با تمام عظمتش و با علم امامتش جز از این طریق (کشته شدن جسمش در راه خدا) به اون مقام شایسته خودش در بهشت نخواهد رسید....

من فکر میکردم کشته شدن فیزیکی و جسمی اصالت نداره...

اما وقتی میفرمایند مطلوب بذات هست... یعنی اصالت هم داره... خدایا چقدر من کج طبع هستم که تا حالا این حب در دلم نبود؟

حب کشته شدن جسمی در راه تو?!!!...

حب خدمت به خلق داشتم... حب حتی آبرو دادن در راه حق داشتم... اما حب ریخته شدن خونم در راه حق رو نداشتم... فکر میکردم اصل اینه که در راه حق باشی کشته شدن یا نشدن اصالت نداره... اما در این فراز فرمودن کشته شدن جسم در راه خدا مطلوب بذات هست... مطلوب بذات بودن خیلی معنا داره...

یکی از دلایلی که شهدا بعد از شهادتشون هم میتونن برگردن و در همین دنیا دوباره هدایتگری کنن همینه... اون لحظه ای که در مقتل خودشون می افتن خیلی خبرها میشه... بی ارتباط با اون برزخیتی که در مطلب قبلی نوشتم نیست... هم در این عالم فعال هستن و هم در اون عالم...

یاد فرمایش مادر شهید حدادیان افتادم که میفرمود پسرم میگفت:

مادر اینقدر دوست دارم مثل امام حسین کشته بشم ، نمیدونی مادر وقتی محاسن آدم به خونش آغشته بشه چه لذتی داره!!!...

خدایا این حب در دلش بود... اما در دل من نبود...

چقدررررر از امثال ایشون عقبم... باید بگردم گیر کار خودم رو پیدا کنم... خدایا من این کج طبعی رو دوست ندارم... آدمم کن...

خیلی این جمله شهید حدادیان برام تاثیرگذار بود...